جزاز علی نباشد به جهان گره گشایی
طلب مدد از اوکن چو رسد غم وبلایی
چو به کار خویش مانی در رحمت علی زن
به جز او به زخم دلها ننهد کسی دوایی
شهادت امام علی علیه السلام تسلیت باد

در شب قدر ما راز دعاي خويشبهره مند سازي

با علي همگام در احياي قرآن بوده‌اي
پيشتر از بعثت احمد مسلمان بوده‌اي
مؤمنين از چون تو مادر تا قيامت سرفراز
مسلمين آرند بر خاک درت روي نياز

 حضرت خديجه (س) شخصيتي‌ بزرگواري است كه 25 سال در بحرانيترين دوران صدر اسلام در كنار پيامبر بود،
ايشان بانويي بسيار شريف، ثروتمند، با آبرو و احترام و عزت در جامعه عرب جاهلي بوده است.
از زماني كه ايشان متوجه شخصيت پيامبر اكرم ميشوند شيفته اين وجود مبارك ميشوند كه اين خود نشانه باز و روشن بودن قلب و ضمير حضرت خديجه (س) است است كه جذب رسول‌الله مي‌شوند 
شيفتگي ايشان به پيامبر به خاطر گرايش به حق و حق پرستي بوده است. 
ايشان در ميان زنان اولين كسي است كه در آن جامعه جهل و تاريكي و ظلالت كه فقط بت پرستي حاكم بود و دين حق چندان موقعيتي نداشت اسلام را ميپذيرند و به پيامبر اكرم ايمان ميآورند و از حضرت حمايت ميكنند و از دين جديدي كه در آن جامعه تاريك پشتوانهاي نداشت كاملاً حمايت ميكنند و سرمايهشان را در اين راه خرج ميكنند
در شرح حال حضرت داريم كه هر امري كه از جانب پيامبر ميآمد ايشان اطاعت ميكرد و در مسئله ازدواجشان هم با اينكه حضرت خديجه چنان ثروت و مكنتي داشتند اما طبق گزارشها در مسئله مهريه هم همان مهريهاي را كه پيامبربراي همسران بعديشان هم تعيين ميكنند كه يك مهريه متوسط و رايج در آن زمان بود

پيامبر(ص) مي‌فرمايند: «خديجه اولين زني بود كه به من ايمان آورد و در زماني كه همه مرا ترك كردند او ياريام كرد» و باز پيامبر ميفرمايند كه: «خداوند از هيچ زني به من فرزند نداد و فقط از خديجه به من فرزند داد»

پيامبر(ص) در حدث ديگري در مورد حضرت خديجه فرمودند كه «چهار نفر از زنان هستند كه بهترين زنان بهشت هستند ؛ حضرت خديجه، حضرت فاطمه، حضرت مريم و آسيه زن فرعون».

در گزارشهاي تاريخي آمده كه وقتي حضرت خديجه - چند روز بعد از ابوطالب - از دنيا ميروند براي پيامبر واقعاً مصيبت و سختي بزرگي بود تا حدي كه آن سال را «عام الحزن» يعني سال اندوه ناميدند زيرا پيامبر حامي و پشتيبان خود را از دست دادند.

از كرامات آن حضرت پذيرش ولايت اميرالمومنين علي(ع) است. اگرچه واقعه غدير خم و آيه مربوط به مسئله ولايت اميرالمؤمنين در سالهاي آخر رسالت پيامبر اكرم نازل شد و حضرت خديجه چند سال قبل از هجرت از دنيا رفتند اما پيامبر اكرم در زمان حيات حضرت خديجه مسئله ولايت اميرالمؤمنين را - چنانكه نقلها روايت ميكند - به ايشان گوشزد ميكنند و ايشان ولايت اميرالمؤمنين را ميپذيرند و با ولايت اميرالمؤمنين از اين دنيا ميروند كما اينكه هنوز مكلف به اين پذيرش نبودند اما از آنجايي كه حضرت مطيع پيامبر و مطيع رهبرشان بودند و هر دستور پيامبر را قبول ميكردند، مسئله ولايت را هم كه هنوز در موردش آيه نيامده بود پذيرفتند.

منبع: http://publicrelations.tums.ac.ir/content/?contentID=69

شير بچگان حيدر كرار

در پي فتواي جهادكفايي آيت الله سيستاني

به خروش آمدند تا طومار سفيانيان زمانه را در هم پيچند

همیاران عزیز آموزشگاه امام خمینی

با توجه به علاقه مندی دانش آموزان به حضور در گروه همیاران مدرسه و فعالیت در اداره مدرسه ( طرح مدام )

برای تعیین ملاک فعالیت دانش آموزان بهتر است میزان و معيار هاي مشخصی را معین نماییم

لذا نظر خود را با ثبت نام و نام خانوادگی خود به بنده اطلاع دهید.

ملاک های پیشنهادی اینجانب :

ا- کارهای تولید شده ( تولید محتوای الکترونیکی )

2- کارت های تشویقی دریافتی از دبیران

3- موفقیت های درسی

4- وضعیت مناسب انضباطی

5- همکاری و رتبه کسب شده در المپیاد

6- همکاری و کسب رتبه در مسابقات فرهنگی ، هنری

موارد بعدی را شما بفرمایید

نظرات همياران آموزشگاه در ادامه مطلب

امشب ای غار حرا از هر شبی زیباتری
مشرق نورانی خورشید عالم‌گستری
شب‌نشینی کرده روی تخته سنگت جبریل
این دل شب راز‌دار بعثت پیغبمری
گوش تا آوای «اقراء بسم ربک» بشنوی
ناز کن بر مه که غرق نورِ حیِّ داوری
گر چه شب را با محمّد صبح کردی سال‌ها
امشب از او یافتی هر لحظه فیض دیگری
کوه‌های مکه می‌گردند دورت تا سحر
گرچه در فرشی ولی از عرش اعلا برتری

چشم شو، روی دل‌آرای پیمبر را ببین
در کنـار او گـل لبخند حیـدر را ببین

.

.

.

زن مگو مرد آفرین روزگار

زن مگو بنت الجلال اخت الوقار
زن مگو عرش خدا را قائمه
یک محمد یک علی یک فاطمه

وفات حضرت زینب(س) تسلیت باد

لحظات وداع حضرت فاطمه علیهاالسلام

در اوراق تاریخ

در منابع شیعه و سنی در زمینه شهادت حضرت زهرا علیهاالسلام مطالبی اعم از تاریخی و روایی ذکر شده است که در این مطلب اجمالا به آن می‌پردازیم.

سلیم بن قیس می‌گوید:

از ابن‌عباس شنیدم كه می‌گفت: چون بیماری حضرت فاطمه علیهاالسلام شدید شد، علی‌علیه السلام را طلبید و فرمود:

"وصیت می‌كنم تو را كه بعد از من با امامه دختر خواهر من زینب ازدواج کنی و تابوت مرا چنانچه ملائكه برای من وصف كردند، بسازی، و نگذاری احدی از دشمنان خدا در[تشییعٍ] جنازه من حاضر شوند.

پس همان روز فاطمه علیهاالسلام از دنیا رحلت كرد. از صدای گریه، مدینه به لرزه در آمد و مردم را دهشتی روی داد مانند روز وفات حضرت رسالت صلی الله علیه و آله و سلم."

پس ابوبكر و عمر به تعزیه حضرت علی علیه السلام آمدند و گفتند:

این جمعه هم گذشت و تو اما نیامدی

پایان سبزقصه دنیا نیامدی

مانده ست دل اسیر هزاران سئوال تلخ

ای پاسخ هر آن جه معما نیامدی

کز کرده اند پنجره ها در غبار خویش

ای آفتاب روشن فردا نیامدی

افسرده دل به دامن تفتیده کویر

ای روح آسمانی دریا نیامدی

ای حسن پاک گمشده روح روزگار

زیباترین بهانه دنیا نیامدی

ای از تبار آیینه ها ،ای حضور سبز

ای آخرین ذخیره طاها نیامدی

این جمعه هم گذشت و غزل ناتمام ماند

این است قسمت من تا نیامدی

(حسن یعقوبی )

خانه امام خمینی ( ره )

اين خانه داراى بنايى دواشکوبه و بسيار ساده و شامل زيرزمين و طبقه همکف است

وفات موسي مبرقع فرزند امام جواد (عليه السلام)

در روز چهارشنبه بيست و دوم ربيع‌الثاني سال 296 هـ .ق. موسي مبرقع، فرزند برومند امام جواد(عليه السلام) وفات يافت. كنية ايشان ابوجعفر و لقبشان مبرقع بود؛ چرا كه همواره از فرط زيبايي بر صورت مباركش نقاب بود. موسي مبرقع از نخستين سادات رضوي بود كه در سال 256 هـ .ق. وارد شهر قم شد، ولي عربهاي ساكن اين شهر،‌ايشان را از قم بيرون كردند. موسي به كاشان رفت و در آنجا مورد اكرام و احترام بسيار قرار گرفت.  بعد از آنكه ابوالصديم حسين بن علي بن آدم و مرد ديگري از بزرگان عرب وارد شهر قم شدند، عرب‌ها متوجه شدند كه موسي مبرقع چه شخصيت والا و بزرگي بوده است؛ لذا با عزت و احترام موسي را به اين شهر بازگرداندند و بسيار مورد اكرام قرار دادند و ضمن اينكه خانه‌اي براي ايشان آماده نمودند، زمينها و باغهاي متعددي در روستاهاي اطراف اين شهر براي ايشان خريداري كردند. همچنين بيست هزار درهم به او هديه دادند. هنگامي  كه جناب موسي مبرقع از دنيا رفت، عباس بن عمر غنوي بر او نماز خواند ‌و ايشان را با عزت و احترام بسيار در محل كنوني چهل اختران که در قم معروف است، به خاك  سپردند.

نهالى که در بوستان امامت بروید و از آب عفاف و نور فضیلت سیراب شود و توان گیرد و با گذشت زمان خود به شاخه‌اى پربار و زیبا از شجره طیبه خاندان رسول تبدیل شود، اگر «کریمه اهل بیت» نام نگیرد پس چیست؟

این دختر فرزانه که به « فاطمه معصومه» می‌شناسیمش، در روز اول ذی القعده سال 183 هجرى در مدینه دیده به دنیا گشود ودر خانه‌ای که پدرى چون امام کاظم(ع) و برادری چون رضا(ع) در آن می‌زیسته بزرگ می‌شود. نام مادرش را خیزران یا نجمه دانسته‌اند که کنیزی بود لایق و پاک و چون حضرت رضا(ع) را به دنیا می‌آورد «طاهره» نامیده می‌شود.

فاطمه معصومه(س) در دامان ایمان و پاکی رشد و نمو می‌کند و در چشمه عفاف و عصمت و علم و حکمت به طهارت روح و جان می‌رسد. نسب و تبارش نبوی و فاطمی و علوی است؛ از طرف مادر به امام مجتبی(ع) و از طرف پدر به امام حسین (ع) می‌رسد.

«عبادت و ادب» شاخ و برگ روییده بر این سروِ پاکدامنی است

ویژگی‌های روحی و خصایص فردی سبب شده که با لقب «کریمه اهل بیت» در زبان عالمان و فقیهان شیعه یاد شود. لقبی که از میان بانوان اهل بیت(ع) تنها به او اختصاص یافته است، لقب‌های دیگرش نیز هر یک گویای کمالات والای اوست؛ از جمله محدثه، عابده،‌ مقدامه و معصومه که هم نام‌ها و لقب‌هایش و هم ارزش‌ها و فضایلش یادآور مادر والا قدرش، عصمت هستی و حبیبه خدا، حضرت زهرا (س) ست. از میان دختران امام کاظم (ع) این بانو با فضیلت‌ترین آنان به شمار می‌رود.

از جمله فضیلت‌های این بانو  «مقام شفاعت» است. در روایتی از امام صادق (ع) تصریح شده است که با شفاعت آن حضرت عده بسیاری از شیعیان وارد بهشت می‌شوند.

در متن زیارتنامه آن حضرت نیز درخواست می‌شود که شفیع ما برای ورود به بهشت شود؛ «یَا فَاطِمَةُ إشفَعی لِی فِی الجَنَّةِ» چرا که نزد خداوند شأن و مقام والایی دارد؛ «فانّ لکِ عندالله شأناً مِنَ الشأن».

درباره حضرت معصومه(س) چه کتابی بخوانیم؟

دانلود چند كتاب الكترونيكي در باره حضرت معصومه ( س ) در ادامه مطلب

حضرت فاطمه معصومه (س) بانويي بهشتي، غرق در عبادت و نيايش، پيراسته از زشتي ها و شبنم معطر آفرينش است. شايد يکي از دلايل «معصومه» ناميدن اين بانو، آن باشد که عصمت مادرش حضرت زهرا (س) در او تجلي يافته است. بر اساس پاره اي از روايات، اين لقب از سوي امام رضا (ع) به اين بانوي والامقام اسلام وارد شده است؛ چنان که فقيه بلند انديش و سپيد سيرت شيعه، علامه مجلسي (ع) در اينباره ميگويد: امام رضا (ع) در جايي فرمود: «هرکس معصومه را در قم زيارت کند، مانند کسي است که مرا زيارت کرده است».

از هرسـو كه به شهر قـم پا مـى گذاريـم, گنبد نـورآفريـن و طلايى كريمه اهل بيت عليهم السلام برابر ديدگان, دل آرايـى مـى كند و قـم را زينت مى بخشد. اين خطه, خط ديـن باورى و ديندارى را از رهبران الهى گرفته است. شهرى شهره است كه نامـش در معراج شنيده شـده و عطريادش از گلـواژه هاى معصـومان عليهم السلام به مشام جان رسيـده است. وجـود عالمه آل طاها, عظمتـى افزون بـدان بخشيـده, قـم را ولايتـى كـرده كه همه مردمانـش اهل ((ولايت))انـد. و ديگـر شهرها غبطه والايى اش را مى خورند. ايـن همه از بركات كريمه اهل بيت عليهم السلام است. او چـون كـوثـرى در كـويـر خط سبز سعادت و رستگـارى تـرسيـم كـرده و دلهاى عاشق را از گـوشه و كنـار سمت ايــن شهر كشانـده است.  از ضريح چشمان آن عزيز سفر كرده,امام خميني ( ره ) به حضرت معصـومه(س) و قـم نگاهـى دوباره مـى افكنيـم و قطراتـى از امـواج معرفت امام(ره) را نصيب خود مى سازيم. در ايـن بازنگرى, از واژه هاى زيبايى كه در ساليان بسيار از غنچه لبان آن انسان آسمانـى بيرون تـراويـده, استفاده مى كنيـم; واژه هاى نـورانى راهبرى كه همـواره خـود را ((قمى)) و اهل قـم مى دانست, به ايـن شهر افتخار مـى كرد و عالمان آن را در تمامى جهان نمونه مى ديد.
قـم; خـانه آل محمـد(ص) و حرم اهل بيت عليهم السلام
((آشيانه آل محمد و پناهگاه شيعيان)) لقبـى قـدسـى است كه امام هفتم(ع) به شهر قم داده است. حضرت موسى بـن جعفر(ع) قم را ديارى خـوانده كه خـداونـد شـر دشمنان و هـرگـونه بـدى و آزارى را از شيعيان آن دور مى كند. فرزند فرزانه امام موسى بـن جعفر(ع), رهبر كبيـر انقلاب, بـا الهام از ايـن سخـن فـرمود:

باز جمعه آمد وتو نیامدی.

جمعه راخورشیدی است سحرخیز.

غیبت را نمکی است شورانگیز.

وانتظار راپایانی است دلاویز.

آسمان صبح جمعه برای تو بی تابی می کند

وبه خاطر آمدن تو غروبش را به تاخیر می اندازد.

خدایا تنها چاره جاهلیت آخرالزمان ظهور حجت خاتم است.

در فرجش تعجیل فرما.

یا بقیه الله .

از خدا می خواهم که ما را از منتظران تو قرار دهد.

ومی خواهم توفیق پیروی از تورا به ما عطا فرماید.

خدایا اگر بناست آن محبوب آسمانی را فقط چشمان پاک ببیند.

پس آلودگانی همچون ما سر بر شانه که بگذارند؟

مولای ما اگر تو نبودی خلفای جور نام خدا رااز صفحه هستی کنار می زدند.

واگر تو نبودی جهان جای ماندن نبود.

خدایا به چه کار می اید این چشم اگر به روی آن عزیز غایب از نظر گشوده نشود.

و به چه کار می اید این دل اگر قربانی ظهور نگردد.

 امامزادگان شهر مقدس قم

پس از به ولايتعهدى رسيدن امام رضا عليه‏ السلام علويان و سادات بي‏شمارى به شوق ديدار وى راهى سرزمين ايران گشتند. ولى بعض از آنان هنوز در نيمه ‏هاى راه بودند كه خبر شهادت امام(ع) را شنيدند و ديگر به حجاز باز نگشته و از خوف جان خويش در مناطق امن ايران بخصوص شهر قم جلاى وطن زدند.

از اين رو بسيارى از امامزادگان به اين منطقه مهاجرت كرده و پس از گذراندن عمر طبيعى خويش در همين ديار به خاك آرميدند و بركات و معنويات بسيارى را براى اين ديار به بار آوردند.

و اين نيز از افتخارات اين شهر و مردمش به شمار مى‏رود. زيرا زمانى كه فرزندان امامان در گوشه و كنار سرزمينهاى مختلف به شهادت مى‏رسيدند امامزادگان بسيارى در كمال آرامش، زندگى خويش را در اين منطقه سپرى مى‏كردند.

مردم اين ديار همان‏گونه كه از دخت گرامى امام موسى بن‏ جعفر(ع) به گرمى استقبال نمودند از ديگر امامزادگان و مهاجران سادات نيز استقبال نمودند و برگ افتخار ديگرى بر كتاب تاريخ خويش افزودند. شاهد اين مطلب كثرت بى‏شمارى از امامزادگان اين شهر مي ‏باشد. به طورى كه رقم امامزادگان اين خطه را چهارصد و چهل و چهار (444) عدد بيان داشته ‏اند كه بعضى از آنان داراى بقعه و ضريح نيز مى‏باشند و از زيباترين شيوه‏هاى معمارى عصر و دوران خود بهره‏ مندند.

و مؤلف كتاب تربت پاكان دركتاب خود(۶۱۷)مي نويسد:"در اراضي مزديجان در غرب شهر، بقعه اي ساده وكوتاه، از دوره قاجار موجود مي باشد". اما در اين بقعه چه كسي با چه نسبي و در چه قرني وفات يافته مسكوت مانده است .
اما در عباراتي كه از مرحوم ناصر الشريعه نقل گرديد، وي مي فرمايد:(گويند مدفن سيد معصوم از اولاد امام زين العابدين(ع)) است و اينكه اين گوينده چه كسي است و منبع و مأخذ وي چيست، كلامي ابراز ننموده و مطلب خود را به پايان مي رساند، لذا نگارنده اين كتاب دو احتمال داده اند كه درجاي خود حائز اهميت مي باشد؛

بيش از هزار سال پيش در شب سه شنبه 17 ماه مبارك رمضان ، فردى صالح به نام حسن مثله جمكرانى به دستور امام زمان (عجل الله تعالى فرجه الشريف) فرا خوانده مي شود .

منبع :سايت مسجد جمكران

آيا زيارت نامه حضرت معصومه (س) از طرف معصوم (ع) مي‌باشد؟

ابن قولويه در كتاب بسيار ارزشمند «كامل الزيارات» كه يكي از معتبرترين كتاب‌هاي قرن چهارم است. با سند معتبر از امام جواد ـ عليه السلام ـ روايت كرده است كه فرمود: من زار عمتي بقم فله الجنه»(3) هر كس عمه ام را در قم زيارت كند بهشت از آن اوست

به گزارش سرویس دینی جام نیوز: واژه «زيارت» با توجه به مشتقات آن در معاني مختلفي به كار رفته است از آن جمله: ديدار، تمايل، آهنگ سفر (1)و ... همه اين معاني به زائرين مشاهد مشرفه و راهيان اماكن متبركه كمال انطباق را دارد زيرا زائران نخست اشتياق ديدار در دل احساس مي‌كنند و بعد تمايل شديد در درون خود مي‌يابند و نهايتاً آهنگ سفر مي‌كنند و در آخر آرامگاه شخصيت مورد زيارت را ديدار مي كنند. كه معني اصلي زيارت و مقصود از آن در روايات همين معني آخر است.

از نكات قابل توجه در مورد كريمه اهل بيت حضرت معصومه ـ سلام الله عليها ـ اين است كه بعد از زيارت چهارده معصوم براي هيچ يك از انبياء و اولياء در حد زيارت آن حضرت توصيه و ترغيب و تشويق نشده است. در روايات معتبر از سه معصوم ـ سلام الله عليها ـ براي زيارت آن حضرت ترغيب و تشويق رسيده است و پاداش زيارت حضرت معصومه را بهشت تعيين كردند و تعبيرات ارزشمندي چون: اهل بهشت است، بهشت از آن اوست، بهشت براي او ثابت است براي زائران آن حضرت از معصومان گفته شده. به بعضي از آنها اشاره مي‌شود.

ضریح،لحظه اى تا بى نهایت...

كفش هایت را كه به «كفش دارى» مى سپارى دیگر خودت نیستى كه پیش مى روى. اكنون لبریز از شور و عطشى. تشنه اى هستى كه هر لحظه به آب نزدیكتر مى شود. اما تو هر چه از دریاى عشق اهل بیت بنوشى تشنه تر خواهى شد. نگاهت از لابه لاى نور«چلچراغ سبز وسرخ و زرد» كه چون ملائک دور تا دور «رواق ها» صف كشیده اند مى گذرد و بر روى «ضریح» قفل مى شود. قلبت به هم فشرده مى شود و یك لحظه از حركت مى ایستد! دل و دیده از اختیار بیرون مى رود و بر زبانت جارى مى شود:

السلام علیك یا بنت رسول الله(صلى الله علیه و آله وسلم) ...

در ازدحام جمعیت گم مى شوى و بى اختیار به طرف ضریح كشیده مى شوى. شرمنده و خجل از اعمالت اما امیدوار به «شفاعتش» پا پیش مى گذارى. فریاد در حنجره ات خشكیده و غمى غریب روى دلت سنگینى مى كند. ناگفته هاى زیادى دارى كه فقط به او مى توانى بگویى. نفست بند آمده است. دستت را به پنجره ضریح گره مى زنى. جاذبه اش تو را به نزدیک تر مى خواند .پیشانى ات كه سردى ضریح را مى چشد با تمام وجود او را حس مى كنى. بوى عطر و گلاب از خود بى خودت مى كند.

داغ دلت آرام از جا كنده مى شود واز لابه لاى «مشبك هاى ضریح» داخل «مرقد» مى شود , كنار «پارچه سبز» روى مرقد مى نشیند و آن را به چشم مى كشد و مى بوسد. حالا دیگر دل و زبانت دست به دست هم داده اند و با چشمانت هم آوا شده اند. هر چه بلدى زمزمه مى كنى به تمام اولیا متوسل مى شوى آن ها را شفیع مى آورى و زبانت با تک تک واژه ها زیارتنامه معاشقه مى كند و دلت ناگفته هایش را بیرون مى ریزد.آتشفشان چشمانت مى جوشد و سیلاب اشک به پهناى صورتت مى دود حس مى كنى كه پوسته قلبت ترك برداشته است در امتداد این لحظه هاى سرخ و سبز احساس غریب اما خوش به تو دست مى دهد. «دستى سبز» از شبكه ضریح بیرون مى آید، نوازشت مى كند و دلت را لبریز از نور مى كند. لبریز از كوثر كریمه. دوست دارى كه سال ها در همین لحظه بمانى و این لحظه به بى نهایت متصل شود...

شباهت های حضرت فاطمه زهرا(سلام الله علیها)و فاطمه معصومه(سلام الله علیها)

فاطمه ای دیگر از نسل پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم)

«فاطمه» در لغت به معنی بریده شده و جدا شده می باشد و علت این نامگذاری بر طبق احادیث نبوی ، این است که پیروان فاطمه(س) به سبب او، از آتش دوزخ بریده ، جدا شده و برکنارند. بنابراین چون صدیقه کبری(س) در مقام عصمت ، پاکدامنی و تقدس روحی و جسمی در بالاترین مقام قرار داشت، به همین اسم نامیده می شد.
موسی بن جعفر(ع) نیز نام دخترش را چون پیامبر(ص)، فاطمه نهاد. فاطمه معصومه(س) نیز مانند مادرش دارای عالی ترین مقامات معنوی و پاکترین مکانت روحی است. آن بزرگوار همانند زهرای مرضیه، همچون پاره ای است که از آتش دورافتاده و در بالاترین جایگاه قدسی قرار گرفته است. آن حضرت علاوه بر طهارت ظاهری و حجب و حیای بیرونی، طهارت روحی و باطنی خاصی دارد که معنویت و نورانیت خاصی به او بخشیده است.

تجلیگاه عصمت زهرا(س)

حضرت فاطمه معصومه(س) بانویی بهشتی و آراسته به زیباییهای معنوی و روحی است که فضایلش دلیلی جز عصمت ندارد. آن بانوی مقدس، پرورش یافته دامان بزرگ مردی است که چون پیامبر(ص)، جایگاهی رفیع و مقامی بلند در نزد خداوند داراست. همچون مادرش(زهرای اطهر)، پاکی رفتار و پاکی کردار پدر را تجربه نموده و همانند او خود از زینتهای مادی و زیورهای ظاهری بریده است. عصمت معصومه(س) همان عصمت زهراست و شاید از دلایلی که او را معصومه نامیده اند، این باشد که مقام عصمت مادرش، زهرای اطهر(س) در او تجلی یافته باشد. بی شک به دلیل همین مقام عصمت است که جایگاهی بلند در بین ائمه معصومین(ع) یافته است.
بنابر روایات، لقب معصومه اولین بار از سوی امام رضا(ع) بر خواهر نهاده شد و ایشان از روی محبت و اشتیاق به خواهر، او را بدین نام فراخواند. آن گونه که آن امام در جایی می فرماید:«هرکس معصومه را در قم زیارت کند، مانند کسی است که مرا زیارت کرده باشد.»(1)

فداها ابوها

از شواهدی که می توان به وجود شباهت بین صدیقه کبری(س) و فاطمه معصومه(س) دلالت کرد، اینکه هر دو بزرگوار توسط پدران گرانقدر خویش با یک عبارت خاص(فداها ابوها) که برای هیچ بانوی دیگری به کار نرفته است، مورد تفقد قرار گرفته اند.
یکی از علمای معروف نجف اشرف از کتاب «کشف اللئالی » نقل کرده است که روزی جمعی از دوستداران و شیعیان موسی بن جعفر(ع) برای طرح مسایل خود به محضر آن حضرت رهسپار می شوند. در این هنگام امام کاظم(ع) در مسافرت بودند، لذا سؤالهای خود را نوشته و به خانواده امام تحویل دادند تا در سفر بعد به دیدار آن امام نائل شوند. هنگام وداع دیدند حضرت معصومه(س) پاسخ پرسشها و مسایل آنها را نوشته و آماده کرده است. آنها شادمان می شوند و آن را می گیرند. در هنگام مراجعت در مسیر با امام کاظم(ع) روبه رو می شوند و ماجرا را به عرض حضرت می رسانند. امام(ع) آن نوشته را از آنان می خواهد و مطالعه می کند و پاسخهای فاطمه معصومه(س) را درست می یابد. آنگاه سه بار می فرماید: «فداها ابوها» (پدرش به فدایش باد)
این موضوع علاوه بر مقام بلند علمی حضرت معصومه(س)، توجه خاص امام کاظم(ع) به ایشان را نیز می رساند زیرا این عبارت فقط درباره حضرت صدیقه کبری(س) و آن هم از زبان پیامبر اکرم(ص) به کار رفته بود.

شفیعه روز جزا

«شفاعت» از مهمترین اصول مذهب شیعه به شمار می آید. در اسلام بالاترین جایگاه شفاعت از آن رسول خداست و بعد از ایشان، ائمه معصومین(ع) از این جایگاه برای نجات اهل محشر برخوردارند. با این حال، دو تن از برجسته ترین بانوان اسلام نیز از چنین جایگاهی برخوردارند و به نقل از روایات در روز محشر دستگیر دوستداران و محبان اهل بیت(ع) قرار می گیرند؛ حضرت زهرا(س) و فاطمه معصومه(س). درباره شفاعت گسترده دختر رسول خدا همین بس که شفاعت به عنوان مهریه آن بزرگوار از طرف خداوند مقرر گردید و بنا به روایات اسلامی ، آن حضرت در روز قیامت به عنوان شفیعه روز جزا، به شفاعت گسترده از امت خویش خواهد پرداخت. با این حال پس از صدیقه کبری هیچ بانوی دیگری به جز حضرت معصومه(س) در گستردگی شفاعت در حد حضرت زهرا(س) قرار ندارد.